Toen ik wakker werd, was de pijn niets normaals.
« Het zou niet zo erg moeten pijn doen, » fluisterde ik tegen de verpleegkundige. « Niet hier. »
Ze aarzelde. Toen stelde ze me de vraag die alles veranderde:
« Ze hebben je niets verteld over de tweede interventie? »
Toen onthulde ze alles aan mij.
De dokter kwam later aan. Rustig. Ver weg.
« Uw man noemde een oud gynaecologisch probleem, » legde hij uit. « We hebben gebruikgemaakt van de narcose om een tubale ligasie uit te voeren. »
« Je hebt me gesteriliseerd, » fluisterde ik.
« Het is een veelgebruikte procedure. Soms omkeerbaar. En er zijn alternatieven zoals IVF. »
Ik heb hem eruit gezet.
Een verpleegkundige gaf me discreet een kopie van de toestemming. Mijn handtekening was nep. Thomas’ was duidelijk en zeker. In de kantlijn een aantekening: « De echtgenoot bevestigt de eerdere wensen. »
Toen Thomas me met witte rozen kwam opzoeken, begreep ik dat hij geen spijt had.
« Je bent in de war, » zei hij. « Je wilde geen kinderen. Ik deed wat het beste voor ons was. »
Die dag brak er iets voorgoed.
Met hulp van mijn beste vriendin Julie heb ik contact opgenomen met een advocaat. Toen doorzochten we zijn kantoor. Achter afgesloten dossiers vonden we het bewijs: e-mails, weigeringen van artsen en daarna een overeenkomst. En een bonnetje.
$15.000.
De prijs die hij op mijn lichaam had gezet.
De berichten die op een verborgen telefoon zijn gevonden, hebben alles onthuld: een affaire, een financiële berekening, een zin die me deed huiveren:
« Zodra ze me niet langer met een baby kan opsluiten, is alles van ons. »
De zaak is strafbaar geworden.
Thomas probeerde me instabiel te laten lijken. De rechter luisterde naar een opname. Zijn eigen stem die vraagt om de « verdoving aan te passen » zodat ik me niets herinner.
De klacht werd afgewezen. De aanklager greep de aanhouding.
