De weken die volgden waren moeilijk. Vergaderingen. Therapie. Momenten van twijfel. Laura gaf zichzelf soms de schuld, zoals velen na lange periodes van sterke emotionele druk. Maar beetje bij beetje begon ze terug te krijgen wat ze verloren had: haar stem.
Met steun en begeleiding leerde ze haar behoeften te uiten, grenzen te stellen en voor zichzelf te zorgen. Op een dag zette ze de verwarming in de keuken aan zonder toestemming te vragen. Een klein gebaar, maar een die vol betekenis zit.
Daniel probeerde meerdere keren contact met haar op te nemen. Alles verliep zoals het hoorde. Margaret is geleidelijk uit ons leven verdwenen.
Op een ochtend, terwijl we koffie dronken in diezelfde keuken, keek Laura me aan en zei:
« Dank je dat je niet wegkijkt. »
Deze zin bleef in mijn geheugen hangen.
Omdat het kwaad niet altijd ontstaat op luidruchtige momenten. Soms verstopt hij zich in…
