De eerste keer dat ik thuiskwam, was ik niet alleen: Mira vergezelde me, evenals een slotenmaker. Niet om uit te dagen, maar om veilig te zijn. Adrien was afwezig. Camille daarentegen was er.
Ze droeg een van mijn badjassen.
« Jij bent Elena, » zei ze alsof ze een buurvrouw ontmoette.
« Deze badjas is niet van jou. »
Ze bloosde. « Adrien zei dat je niet terug zou komen. »
« Ik kom niet terug. Ik krijg terug wat van mij is. »
Ze probeerde zeker van zichzelf te zijn. « Hij zei dat je niets had. Dat je hem nodig had. »
« Adrien zegt wat hem uitkomt, » antwoordde ik. « Wees voorzichtig met iemand zoals hij. »
Ik ging meteen naar mijn kantoor — het kantoor dat hij mijn « kleine hobby » noemde. Ik nam mijn dossiers, mijn contracten en een paar persoonlijke spullen mee: het horloge van mijn vader, mijn notitieboekjes, een houten doos die Adrien me in het verleden had gegeven.
Twee dagen later stond Adrien tegenover mij op het kantoor van mijn advocaat. Verfrommeld pak, doffe ogen.
Daniel ontvouwde de feiten. Kosten. Juridische bescherming. Adrien leek minder geschokt door wat hij had gedaan dan door het bestaan van gevolgen.
De scheiding was snel. Adrien wilde discretie. Dat geldt ook voor het bedrijf. Camille wilde blijkbaar een andere versie van het verhaal. Ik onderhandelde met de realiteit.
Ik hield wat van mij was. Beschermde de erfenis van mijn vader. En voorkwam dat Adrien mijn ziekte weer tegen mij gebruikte.
Ik woon nu in een kleiner appartement, vlakbij het water. Ik ben geleidelijk weer aan het werk gegaan, niet om iets te bewijzen, maar omdat ik het graag weer wilde doen.
Geld is nooit de overwinning geweest. Overwinning betekent dat je niet meer om respect smeekt.
Adrien belde maanden later terug. « Camille is weg. Ze zei dat ze me niet kon vertrouwen. »
« Dan begrijp je nu hoe vertrouwen wordt gebroken, » antwoordde ik voordat ik ophing.
En ik ging terug naar mijn leven.
