Na
Ik heb nooit meer op dezelfde manier vertrouwd. Noch voor mijn zus, noch voor mijn ouders die mijn angsten hadden genegeerd.
Brooke schrijft me vanuit de gevangenis. Ik open zijn brieven niet.
Er is geen excuus voor drie dagen opgesloten in het donker.
Wat er nog over is
De herfst leeft. Ze lacht, leert, gaat verder. Ze heeft een klein broertje dat ze met felle tederheid beschermt.
Ik leef met de zekerheid dat mijn instincten me hebben gered, zelfs met vertraging.
Dit verhaal leerde me een pijnlijke waarheid: bloedbanden garanderen geen bescherming, liefde of veiligheid.
Soms zijn het de mensen waar we het minst achterdochtig tegenover zijn, degenen tegen wie we onszelf moeten beschermen.
We zijn gemarkeerd. Veranderd. Maar we hebben het overleefd.
