Daarna zei ze het—de zin die alles veranderde.
« Als je het niet leuk vindt, kun je gewoon weggaan. »
Mijn handen begonnen te trillen, maar ik glimlachte. Niet omdat ik zwak was—maar omdat ik op dat moment iets heel duidelijk begreep. Dit huis was niet alleen een droom. Het was een slagveld.
Ik beëindigde het gesprek rustig en liep naar de keuken. Daniel keek eindelijk op.
« We praten erover, » mompelde hij.
Ik knikte, nog steeds glimlachend.
Want terwijl ze van plan waren mijn huis te nemen,
was ik al bezig met een verrassing die ze nooit zouden zien aankomen.
Margaret arriveerde de volgende ochtend met drie koffers en het vertrouwen van iemand die nooit « nee » had gehoord. Daniel volgde haar als een schuldig kind, droeg tassen en ontweek mijn blik.
Ze liep door het huis alsof ze een eigendom inspecteerde dat ze al bezat.
« Deze kamer wordt van ons, » zei ze, terwijl ze naar de hoofdslaapkamer wees.
« Onze kamer, » verbeterde ik zacht.
Ze negeerde me.
Tegen de middag had ze het meubilair in de woonkamer opnieuw ingericht. Tegen de avond bekritiseerde ze mijn kookkunsten. Daniel zei niets. Elke stilte van hem voelde luider dan haar beledigingen.
Die nacht huilde ik niet. Ik observeerde.
Ik merkte hoe Margaret tegen Daniel sprak—hoe ze hem onderbrak, corrigeerde, voor hem besloot. Ik merkte hoe hij naast haar kromp en hoe gemakkelijk hij verantwoordelijkheid opgaf. En ik viel nog iets anders op: geen van beiden had gevraagd wiens naam op de akte stond.
In de week daarna behandelde Margaret me als een gast in mijn eigen huis. Ze werd vroeg wakker en pleegde luide telefoontjes. Ze nodigde familie uit zonder te vragen. Ze klaagde over de zeelucht, de buurt en mijn « houding. »
