Het systeem noemde zichzelf. De dossiers werden één voor één geopend. Privéberichten. Verduistering van bezittingen. Verborgen accounts. Elke leugen geprojecteerd met klinische precisie. Atlas las hun eigen woorden hardop voor, op het ritme van een hart.
Allereerst, stilte. Dan paniek. Gezichten zijn wit geworden.
Toen de beveiliging kwam om me te zoeken, was ik al weg.
Toen de zon onderging, zakte het aandeel van Cobb Kale in. De president trad af. De onderzoeken begonnen. En de man die mij een anker noemde, was de eerste die zonk.
Ze heeft me maar één keer gebeld. Ze zei niets. Ze ademde gewoon in de hoorn. Ik liet haar het doen. Toen hing ik op.
Ik leef nu discreter. Een andere naam. Een andere kust. Een ander ritme.
Soms open ik Atlas nog steeds. Het systeem dat meer waarheid kende dan welke mens dan ook. Het zoemt zachtjes, als een herinnering die weigert te sterven.
Wraak is geen woede.
Het is wiskunde.
Het is geduld.
Het is precies weten wanneer ze moeten vertrekken en anderen de gevolgen laten lijden die zij zelf hebben ontworpen.
Cobb Kale brandde van binnenuit. Ze zullen het een marktfalen noemen. Ik noem het een balans.
Wat betreft de laatste woorden van mijn schoonvader over de ankers… Hij had gelijk. Raketten hebben het niet nodig.
Maar de zwaartekracht wel.
