De prijs van de overwinning
Het definitieve bewijs kwam in een gewone envelop: geprinte e-mails, hotelbonnen, een foto. Zij en hij. Mijn partner.
Het was niet het verraad dat me verraste, maar de effectiviteit ervan.
Ik nodigde haar die avond uit voor het diner, in haar favoriete restaurant. Ze sprak over de toekomst alsof die al van haar was. Ik heb de foto op tafel gelegd. Hij bevroor.
Ze ontkende het niet. Ze huilde niet.
« Ik wilde het je vertellen, » fluisterde ze simpelweg.
Ik knikte. Na de scheiding, ongetwijfeld.
Terug in de rechtszaal fluisterde zijn advocaat opnieuw. Deze keer langzamer. Ze schudde haar hoofd.
« Nee. Dat is niet mogelijk. »
De rechter sprak.
« Mevrouw, begrijpt u de nieuwe activastructuur? »
Ze stond te snel op. Haar advocaat keek niet langer naar haar. De mijne heeft hem niets uitgelegd.
Op dat moment begreep ze: alles wat ze had verkregen was nu verbonden met een schuld. Een schuld die zwaarder is dan de waarde van het geheel.
Een schuld die wordt gehouden door een holdingmaatschappij.
De mijne.
Ze bezat alles. En had alles.
Ze draaide zich naar me toe, haar stem brak.
« Je hebt het me gegeven. »
« Ja, » antwoordde ik kalm. « Zoals je vroeg. »
Het oordeel is gevallen. Schoon. Definitief.
Later hoorde ik dat mijn voormalige partner het land had verlaten, waardoor ze alleen was met uitleg en verder niets.
Ik woon nu in een kleiner appartement. Rustig. Zonder echo.
Soms wordt mij gevraagd of ik spijt heb dat ik niet meer heb gevochten.
Ik denk terug aan de pen. Met een lach. En op de vijf woorden die ze uiteindelijk hoorde:
« Jij bent volledig verantwoordelijk voor de schuld. »
Ik antwoord niet.
