Op een gebarsten tafel voor haar stond haar avondeten.
Geen biefstuk.
Geen zeevruchten.
Gewoon een klein bordje rijst gemengd met verdunde koffie en een stuk gedroogde vis.
Marcus’ benen trilden.
Dit was zijn vrouw.
In haar eigen huis.
« Emma… » Zijn stem brak.
Ze keek op, geschrokken.
« Marcus? Wat—wat doe jij hier? » Ze sprong overeind, beschaamd. « Sorry, ik ben een puinhoop. Kijk me alsjeblieft niet zo aan. »
Hij stak de kamer in twee passen over en trok haar in zijn armen.
Tranen stroomden vrijelijk.
« Wat hebben ze met je gedaan? » fluisterde hij. « Waarom ben je hier? »
Emma schudde haar hoofd en probeerde hem te kalmeren.
« Het gaat goed nu je thuis bent. Dat is het enige dat telt. »
« Nee, » Zei Marcus vastberaden, terwijl hij zich terugtrok om haar aan te kijken. « Je gaat me alles vertellen. »
De waarheid die hij nooit had mogen horen
« Ik stuur elke maand vijftigduizend dollar, » zei Marcus, terwijl hij moeite had kalm te blijven. « Ze vertelden me dat je reisde, winkelde, van het leven genoot. Waar is dat geld? »
Emma liet haar ogen zakken.
« Ik heb het nooit gezien, » zei ze zacht. « Vanessa heeft de kaart. Je moeder regelt het eten. Ze geven me een klein zakgeld en zeggen dat ik dankbaar moet zijn. »
Marcus voelde zijn borst branden.
« Ze zeiden dat ik in huis moest werken, » vervolgde Emma. « Dat ik niets bijdraag. En als ik zou klagen… »
Haar stem werd een fluistering.
« Ze zeiden dat ze het mijn ouders in Ohio heel moeilijk zouden maken. Kyle pochte over het hebben van ‘connecties’. »
Marcus balde zijn vuisten.
De mensen die hij uit de moeilijkheden had getild, waren wreed geworden.
« Kom met me mee, » zei hij, zijn stem vast maar gevaarlijk. « Nu. »
