« Leugenaar! Jij zei dat ik het moest doen! Jij zei dat je met me zou trouwen! Jij zei dat je al het geld naar mijn rekening zou overmaken! Ik heb dit allemaal voor jou gedaan! »
‘Stil!’ De rechter sloeg opnieuw met zijn hamer. ‘Het maakt allebei niets uit. Uw bekentenissen zijn al in het proces-verbaal opgenomen.’
De rechter wendde zich tot Valencia.
« Mevrouw Valencia, u heeft onder ede een valse verklaring afgelegd. U heeft uw professionele kwalificaties misbruikt om het leven van een moeder te verwoesten en een misdaad te faciliteren. U heeft niet alleen uw eigen ethische code overtreden, maar u heeft ook meineed gepleegd voor deze rechtbank. »
De rechter keek naar Cromwell.
« En advocaat Cromwell, wist u of had u moeten vermoeden dat het bewijsmateriaal dat u presenteerde, inclusief deze getuigenis, vals was? U probeerde de getuige in het vorige proces te manipuleren om het valse verhaal van uw cliënt te ondersteunen. U hebt dit beroep te schande gemaakt. Ik zal de ethische commissie opdracht geven uw advocatenlicentie in te trekken. »
Cromwell boog zijn hoofd, niet in staat iets te zeggen.
Ten slotte keek de rechter Tummaine aan. Zijn blik was zo doordringend dat het leek alsof hij de man levend wilde villen.
« Meneer Tummaine, u betrad deze rechtszaal met de eis tot gerechtigheid. U beschuldigde uw vrouw van falen, van instabiliteit, eiste haar bezittingen op en, het meest afschuwelijke van alles, eiste dat een kind van haar moeder gescheiden zou worden. »
De rechter pakte zijn procesdossier op en hield het omhoog.
“Laten we uw rechtszaak eens bekijken.”
‘Ten eerste, de beschuldiging dat de vrouw het huishouden heeft verwaarloosd en verwaarloosd? Dat is onwaar gebleken. De video heeft alleen maar aangetoond dat u samenspande om haar te belasteren.’ De rechter gooide een vel papier uit het dossier op de grond.
“Ten tweede, de beschuldiging dat de vrouw financieel onverantwoordelijk en verkwistend was? Dat is onwaar gebleken. De video is een bekentenis dat u geld van jullie gezamenlijke rekening hebt gestolen en naar de rekening van uw maîtresse hebt overgemaakt. Dit is niet alleen laster; dit is diefstal.” Hij gooide het tweede vel papier weg.
“Ten derde, de beschuldiging dat de echtgenote emotioneel instabiel was, ondersteund door valse deskundigenverklaringen? Bewezen als een flagrante samenzwering. De video bewijst dat u samenspande om uw vrouw te provoceren, haar in het geheim op te nemen en de beelden te gebruiken om deze rechtbank te misleiden.” Hij gooide het derde vel papier weg.
‘Uw hele rechtszaak,’ verhief de stem van de rechter, ‘is een hoop onzin gebaseerd op leugens, hebzucht en overspel.’
« De rechtbank wijst het echtscheidingsverzoek van de heer Tummaine volledig af. »
De hamer sloeg hard, maar de rechter was nog niet klaar.
Hij keek naar Abernathy en Nala.
“De rechtbank stopt hier niet. Op basis van dit nieuwe, onweerlegbare bewijs oordeelt de rechtbank dat het slachtoffer beschermd moet worden.”
“Ten eerste,” zei de rechter, terwijl hij een vinger opstak, “wordt de volledige voogdij over de minderjarige Zarya onvoorwaardelijk toegekend aan haar biologische moeder, mevrouw Nala.”
Nala hapte naar adem. De tranen die nu stroomden, waren van opluchting. Ze keek naar Zarya.
‘Ten tweede,’ vervolgde de rechter, ‘is de echtscheidingsprocedure van de heer Tummaine afgewezen. De rechtbank adviseert mevrouw Nala echter om nu een tegeneis in te dienen. Mevrouw Nala, wilt u van uw echtgenoot scheiden?’
Abernathy fluisterde.
Nala keek met trillende maar vastberaden stem haar nu verslagen echtgenoot recht in de ogen.
“Ja, Edelheer. Ik eis nu een scheiding.”
‘Goed,’ riep de rechter uit. ‘De rechtbank verleent mevrouw Nala de scheiding op grond van overspel en bedrog door de echtgenoot. Mevrouw Nala krijgt de volledige voogdij.’
‘Drie,’ zei de rechter, terwijl hij opstond. ‘Alle bezittingen van de heer Tummaine en mevrouw Valencia worden nu onmiddellijk bevroren. De rechtbank gelast een volledig onderzoek om alle van mevrouw Nala gestolen gelden op te sporen. Het huis dat momenteel bewoond wordt, wordt volledig eigendom verklaard van mevrouw Nala en Zarya.’
“En ten vierde,” galmde de stem van de rechter nu door de zaal, “op basis van het videobewijs en de bekentenissen in deze zaal, beveel ik de onmiddellijke arrestatie van de heer Tummaine en mevrouw Valencia wegens meerdere strafbare feiten, waaronder samenzwering tot fraude, meineed, diefstal in huiselijke kring en het manipuleren van bewijsmateriaal in een rechtszaal. Neem ze mee.”
De bewakers boeiden hem onmiddellijk. De man die die ochtend vol arrogantie was binnengekomen, werd nu met gebogen hoofd afgevoerd. Hij liep langs Nala. Hij durfde zijn vrouw niet in de ogen te kijken.
Valencia werd ook geboeid. Haar geschreeuw verstomde, er bleef alleen een gezwollen en vuil gezicht over. Ze werd weggevoerd. Haar carrière en haar vrijheid waren voorbij.
Nala zat nog steeds te trillen. Abernathy glimlachte van oor tot oor.
“We hebben gewonnen, Nala. We hebben gewonnen.”
Nala kon niet spreken. Ze stond gewoon op en liep langzaam naar het midden van de kamer.
Zarya rende naar haar toe. Nala knielde neer en omhelsde haar dochter stevig, alsof ze haar redder omhelsde. Ze huilde op haar kleine schouders. Geen tranen van verdriet, maar tranen van een moeder die gered was door haar kleine heldin.
De nasleep van de dag des oordeels verspreidde zich als een lopende<bos>. Het verhaal van de gebroken tablet haalde overal de krantenkoppen. Het verhaal van de hebzuchtige echtgenoot, de neppsycholoog en de zevenjarige heldin domineerde wekenlang het lokale nieuws.
De eerste weken waren een waas voor Nala en Zarya. Abernathy regelde alles. Op last van de rechter werden al zijn en Valencia’s bezittingen bevroren. Uit het onderzoek bleek dat hij het afgelopen jaar bijna een miljoen dollar naar Valencia’s rekening had overgemaakt. Al het geld werd in beslag genomen en teruggestort op Nala’s nieuwe rekening.
Het grote, koude huis was nu officieel van Nala.
Maar ze kon daar niet langer blijven. Te veel nare herinneringen. Te veel schaduwen van hem en Valencia in elke hoek.
Met toestemming van Abernathy verkocht Nala het huis. De opbrengst was meer dan genoeg om een nieuw leven te beginnen.
De straf voor de daders was snel en streng. Gezien het overweldigende bewijsmateriaal werd hij veroordeeld tot twaalf jaar gevangenisstraf voor fraude, diefstal en meineed. Valencia, wiens psychologenkwalificaties weliswaar echt bleken te zijn maar op criminele wijze werden misbruikt, werd veroordeeld tot acht jaar gevangenisstraf en haar beroepsvergunning werd permanent ingetrokken.
De sluwe advocaat Cromwell werd onmiddellijk door de ethische commissie uit zijn ambt gezet en werd strafrechtelijk vervolgd voor zijn deelname aan de samenzwering.
De karma was volledig betaald.
Drie maanden na die oordeelsdag klonk het gelach van kinderen in een klein groen parkje. Nala, wiens zorgen van haar gezicht waren verdwenen, glimlachte terwijl ze Zarya op de schommel gadesloeg.
Ze waren niet naar een groot huis verhuisd, maar naar een bescheiden en gezellig appartement met drie slaapkamers. Het hing vol foto’s van hen beiden en rook naar koekjes die Nala had gebakken.
Nala was vanuit huis een klein cateringbedrijfje begonnen. Haar kookkunsten, die haar ex-man altijd had gebagatelliseerd, werden nu door velen geprezen. De bestellingen stroomden binnen. Ze was druk en moe, maar gelukkig. Ze was onafhankelijk.
‘Mama, kijk!’ Zarya rende naar Nala, die op een parkbankje zat. Haar handen waren vies van de aarde. ‘De bloemen gaan zo bloeien!’
Nala glimlachte en aaide Zarya over haar korte haar.
“Wauw, mijn dochter is echt heel goed in planten.”
Ze zaten een tijdje naast elkaar en genoten van de middagzon. Er was een vraag die Nala nog niet rustig had kunnen stellen.
‘Prinses,’ begon Nala zachtjes, ‘mag ik u iets vragen?’
‘Wat is er, mama?’ Zarya keek haar met een heldere blik aan.
‘De video op de oude tablet. Waarom? Waarom heb je die opgenomen?’
Zarya zweeg even, alsof ze zich iets herinnerde.
“Omdat ik tante Valencia niet aardig vond.”
‘Waarom vond je haar niet aardig?’
“Tante Valencia deed alsof ze aardig was. Ze lachte naar mama en praatte met je in het winkelcentrum. Maar toen mama naar de wc ging, zei ze tegen papa: ‘Je vrouw doet er te lang over.’ En in het park ook. Ze zag me, maar ze zei tegen papa dat mama niet op me lette. Maar mama lette wel op me.”
Nala was verbaasd. Haar dochtertje had een scherp oog voor detail.
‘En die avond,’ vervolgde Zarya, ‘zei papa dat hij laat moest werken, maar ik hoorde zijn auto terugkomen. Ik wilde papa mijn nieuwe tekening laten zien. Maar toen ik naar beneden ging, zag ik papa binnenkomen met tante Valencia. Papa omhelsde haar meteen. Ik schrok, dus verstopte ik me achter de bloempot. Daar heb ik het opgenomen. Ja, ik heb de oude tablet gebruikt om op te nemen. Ik herinnerde me dat mama had gezegd dat als er slechte mensen zijn, er bewijs moet zijn. En ik had de oude tablet bij me.’
Nala’s hart werd warm. Ze was helemaal vergeten dat ze dat gezegd had.
‘Maar, prinses,’ vroeg Nala opnieuw. Dit was de belangrijkste vraag. ‘Waarom heb je het niet aan mama verteld? Waarom heb je het geheim gehouden?’
Zarya onderbrak zichzelf met een zachte stem.
“Papa zei dat mama het niet mocht weten.”
Nala fronste haar wenkbrauwen.
‘Heeft papa je dat verteld?’
“Ja. In de video zei papa tegen tante Valencia: ‘Mijn vrouw is dom. Ze zal het niet weten.’ Ik dacht dat het een groot geheim was, omdat papa zei dat mama het niet mocht weten, dus hield ik het geheim. Ik wilde niet dat papa boos zou worden als mama erachter kwam.”
Het was de pure logica van een kind. Ze had de misdaad van haar vader verergerd, maar ze had het geheim gehouden omdat haar eigen vader haar had gezegd dat haar moeder het niet mocht weten.
« Waarom heb je het dan in de rechtbank laten zien? »
“Omdat de rechter Zarya bij mama wilde weghalen. Papa zei dat mama slecht was. En tante Valencia zei ook dat mama slecht was. En dat is niet waar.”
Zarya had tranen in haar ogen.
“Ik wil niet van mama gescheiden worden. Mama is niet slecht. Mama is de beste mama. Dus ik moest de rechter laten zien dat papa en tante Valencia de slechte zijn.”
Nala kon zich niet langer inhouden. Ze omhelsde Zarya stevig. Ze huilde tranen van vreugde.
Al die tijd had ze zijn beschuldigingen moeten verduren dat ze een falende moeder was. Ze had aan zichzelf getwijfeld en zich gebroken gevoeld.
Maar voor haar lag het sterkste bewijs dat ze niet had gefaald. Ze had een ongelooflijke dochter grootgebracht, een puur, intelligent meisje dat waarheid van leugen kon onderscheiden. Een dapper meisje met de moed om alleen op te treden om haar moeder te beschermen. Een meisje met een puur rechtvaardigheidsgevoel.
‘Dank je wel, prinses,’ fluisterde Nala in het haar van haar dochter. ‘Dank je wel dat je me hebt gered.’
Zarya omhelsde haar.
“Ik hou van je, mama.”
“Ik hou ook van jou, Zarya.”
Nala maakte de omhelzing los en keek naar het stralende gezicht van haar dochter. Eindelijk begreep ze het. Ze had nog nooit gefaald.
Ze had net een heldin opgevoed. En nu waren ze allebei vrij voor een nieuw begin
