Ik ging naar huis, loste de gebruikelijke ruzies tussen mijn broers en zussen op en begon aan mijn nachtdienst. De daad van vriendelijkheid vervaagde alweer in de lange waas van het dagelijkse overleven. Toen, drie dagen later, klonk er een stevige, serieuze klop op mijn deur – het soort klop dat meestal slecht nieuws aankondigt. Ik opende de deur op een kier en zag Ethan, de winkelbediende, daar staan, nog steeds in zijn poloshirt van de supermarkt, gespannen en bedroefd kijkend, met een simpele witte envelop in zijn hand.
‘Ik ben hier vanwege mevrouw Hargrove,’ zei hij. Mijn hartslag versnelde. ‘Gaat het wel goed met haar?’ vroeg ik. Ethan ademde langzaam uit: ‘Ze is overleden. Gisteren.’ Hij legde uit dat ze in de winkel was ingestort en dat ze, voordat ze overleed, een envelop met specifieke instructies aan zijn manager had gegeven: ‘Geef dit aan Ethan. Hij kent het meisje wel.’ Hij had mijn klantenkaartgegevens gebruikt – een zeer ongebruikelijke actie volgens de normale beveiligingsprotocollen in de detailhandel – om mij te vinden.
Ik nodigde hem uit in onze kleine woonkamer, terwijl de kinderen voorzichtig vanuit de gang toekeken. In de envelop, geadresseerd in wankel handschrift aan ‘Lily’, zaten een verfrommelde brief en officieel ogende juridische documenten . De brief was kort en krachtig: ‘Je hebt me geholpen toen anderen me uitscholden. Je keek me aan alsof ik nog steeds een mens was… Je gaf me vriendelijkheid, geen medelijden. Dat is een verschil.’ Ze schreef dat haar kinderen alleen geïnteresseerd waren in haar geld en dat ze had besloten haar bezittingen na te laten aan ‘iemand met een goed hart’. Haar laatste verzoek was eenvoudig: ‘Zorg goed voor je kinderen. En wanneer je daartoe in staat bent, help dan iemand anders in nood, volledig en onbaatzuchtig, zoals je mij hebt geholpen.’
