Mijn leven als 29-jarige alleenstaande moeder van drie kinderen – Emma, ​​Josh en Max – wordt gekenmerkt door een luidruchtige, plakkerige chaos die voortdurend wordt overschaduwd door financiële onzekerheid en altijd balanceert op de rand van de afgrond. Afgelopen donderdag was geen uitzondering. Het begon met de gebruikelijke huiselijke onrust: ruzies tussen de broers en zussen over lekkere cornflakes , een dinosaurus die door de gang brulde en mijn telefoon die onophoudelijk trilde met herinneringen voor achterstallige huur en dreigende elektriciteitsrekeningen , verergerd door een berichtje van mijn baas met de vraag of ik nog een zware dienst in het restaurant kon draaien. De ontdekking van een lege koelkast en een zielig stukje brood maakte een snelle trip naar de buurtwinkel noodzakelijk , waar de tl-verlichting en het gekletter van winkelwagens een schril contrast vormden met mijn uitputting.

Ik koos de kortste rij bij de kassa en stond al snel achter een kleine, oudere vrouw. Ze was zichtbaar fragiel, gehuld in een jas die zo versleten was dat de manchetten bijna gerafeld waren, haar rug gebogen alsof ze gebukt ging onder jarenlange ontberingen. Terwijl ze haar twee bescheiden boodschappen – een goedkoop brood en een liter melk – op de lopende band legde, werd de realiteit van haar strijd pijnlijk duidelijk. De mannelijke caissière, Ethan, telde met vermoeide ogen het lage totaalbedrag op. Ze opende een klein, trillend portemonneetje en begon muntjes en verfrommelde biljetten te tellen, maar stopte toen, haar stem nauwelijks meer dan een fluistering: « Ik… ik kom tekort. Het spijt me zo. »