7) « Je bent niet uitgenodigd. »
‘Mag ik ook mee?’ vroeg ze voorzichtig. ‘Nee,’ antwoordde ik kalm, zonder agressie. ‘Je bent niet uitgenodigd.’ Later die avond: vier voicemailberichten, waarin ze afwisselend huilde, boos werd en probeerde te onderhandelen. Ze had geen spijt van wat er gebeurd was. Ze had er spijt van dat ze buitengesloten was.
8) Het kleine stukje papier
Een week later arriveerde een grote envelop: ik was ontheven van mijn functie als executeur-testamentair van mijn ouders. Mijn nicht – die mijn dochter ooit ‘dramatisch’ had genoemd omdat ze huilde toen haar verjaardagsballon knapte – had nu de leiding. Ik grinnikte even, zachtjes. Het was minder een straf dan een opluchting.
9) Het feest dat ze verpest hebben
Voor Lily’s zevende verjaardag hadden we een trampolinepark geboekt. Pizza, gelach, een frambozentaart – haar favoriet. We hadden mijn ouders niet uitgenodigd. Ze kwamen toch opdagen en stonden bij de deur te wachten met een enorme cadeautas. Lily kroop tegen me aan. « Ik wil hem niet openmaken. » « Dat hoeft ook niet. » Toen mijn moeder haar wilde knuffelen, verstopte Lily zich achter mijn benen en zwaaide. « Ik hoop dat je trots bent op wat je hebt gedaan, » siste mijn moeder. « Je bent ongevraagd op een kinderfeestje gekomen, » zei ik kalm, « en je bent boos dat het kind geen show voor je opvoert. »
10) De ijsstorm
Toen kwam de storm: rijp op de takken, zoemende en verzwakkende elektriciteitskabels. Rond middernacht: een berichtje van mijn vader. Stroomuitval, een tak is afgebroken, je moeder is uitgegleden, de auto is niet weg te krijgen. Kun je komen? Ik typte één woord: Nee. Ik voelde geen gevoel van overwinning. Ik voelde een gevoel van samenhang. Grenzen stellen voorkomt dat de urgentie die jij creëerde automatisch de mijne wordt.
