Het verhaal was in een mum van tijd geschreven: de corrupte sheriff, paranoïde en onder invloed van zijn eigen drugs, kreeg een zware beroerte door drugsgebruik terwijl hij zijn sporen probeerde te wissen. In zijn verwarde toestand lekte hij daarbij per ongeluk zijn eigen misdaden uit.
Martha werd in de keuken aangetroffen, thee zettend. Ze zag er geschokt en zwak uit. Ze vertelde dat de sheriff was binnengestormd, woedend als een gek, voordat ze in elkaar zakte. Lily werd ‘gevonden’ in de kelder, getraumatiseerd maar levend. Haar verwondingen kwamen overeen met het bewijs op Harrisons telefoon.
Harrison werd op een brancard weggevoerd. Terwijl ze hem langs Martha reden, hielden zijn ogen haar in de gaten. Ze schreeuwden. Ze smeekten. Ze waren vervuld van een angst die met geen woorden te beschrijven was.
Martha trok haar omslagdoek recht en keek hem aan met de lege, onschuldige blik van een verwarde grootmoeder.
Epiloog:
Drie maanden later.
Lily was aan het genezen. Haar ribben waren aan elkaar gegroeid en haar verhaal over de corruptiebende van Harrison had een Pulitzer-nominatie opgeleverd. Harrison lag op de medische afdeling van een zwaarbewaakte gevangenis, werd via een slang gevoed en staarde naar het plafond, precies zoals Martha had beloofd.
Martha stond in haar tuin. Het was lente. De Brugmansia bloeide weer, de prachtige, trompetvormige bloemen hingen zwaar en zoet.
Ze bewaterde de grond zorgvuldig.
« De wet kent mazen in de wet, » fluisterde ze tegen de bloemen. « Advocaten kunnen argumenteren. Rechters kun je omkopen. »
Ze raakte een fluwelen bloemblaadje aan.
« Maar de natuur… de natuur kent geen beroepsprocedure. En de liefde van een moeder, » glimlachte ze, een koude, heimelijke glimlach, « is het krachtigste gif ter wereld. »
Ze ging naar binnen om thee te zetten. De tuin bloeide, prachtig en dodelijk, een stille bewaker die over het huis waakte.
