De signalen die ze ons sturen

In veel begraafplaatsen—en ook daarbuiten—gebeuren er dingen die klein lijken, maar dat zijn ze niet:

Een vlinder die vlakbij landt

Een vogel die niet wegvliegt
Een plotselinge bries

Een bekende geur

Een diep gevoel van vrede

Voor veel spirituele tradities zijn dit kanalen waardoor zielen ons eraan herinneren dat ze nog steeds dichtbij zijn. De natuur wordt een brug tussen twee werelden.

Het is geen toeval als zoiets gebeurt precies op het moment dat je aan die persoon denkt.

De schuld dat je niet naar de begraafplaats bent gegaan

Sommige mensen kunnen niet gaan. De pijn is te sterk, de afwezigheid weegt zwaarder dan de rust. En dan verschijnt het schuldgevoel:

« Laat ik ze in de steek? »

« Denken ze dat het me niet meer interesseert? »

De waarheid is deze: de ziel meet liefde niet in mijlen of bloemen. Het voelt het in elke gedachte, in elke traan, in elke herinnering.

Je kunt iemand eren door thuis een kaars aan te steken, in stilte met hem of haar te praten, te bidden, naar een foto te kijken of simpelweg met warmte aan hem of haar te denken. Al deze dingen raken de ziel met dezelfde kracht als een bezoek aan het graf.