Emily wilde schreeuwen, vechten, maar Ethans angstige blik bracht haar woede tot zwijgen. Die avond pakte ze twee tassen in, haar zicht vertroebeld door tranen, en vertrok met haar zoon de koude straten van Seattle in.
Binnen enkele uren veranderde Emily van de vrouw van een machtige CEO in een alleenstaande moeder zonder geld, zonder huis en zonder sociaal vangnet. Ze had jaren eerder haar carrière in de financiële wereld opgegeven om Michael te onderhouden en Ethan op te voeden. Haar bankrekening was bijna leeg – Michael had de meeste financiële rekeningen op zijn naam staan.
Ze vonden tijdelijk onderdak in een vrouwenopvang. Emily lag wakker op een veldbed en luisterde naar Ethans zachte ademhaling. Haar hart was gebroken, maar ze was niet verslagen. Elk woord dat Michael had gezegd, speelde zich in haar hoofd af: Zonder mij zul je verhongeren.
Die zin werd haar drijfveer. Ze weigerde toe te staan dat haar zoon opgroeide met het idee dat ze machteloos waren. Ze weigerde de fragiele, afgedankte vrouw te worden die Michael van haar verwachtte.
Ze wist nog niet hoe, maar Emily Carter zwoer dat ze zou herrijzen – in eerste instantie niet voor wraak, maar om te overleven.
Wat ze niet wist, was dat haar reis in het volgende jaar niet alleen haar leven opnieuw zou opbouwen, maar haar ook op ramkoers zou brengen met Michaels imperium, een ramkoers die zou eindigen met haar in handen van alles wat hij ooit beheerste.
