De weken die volgden waren rustig. Ik vestigde me vlakbij het meer, ging weer aan het werk en vond het evenwicht terug dat ik lange tijd kwijt was geweest.
Eric daarentegen heeft het moeilijk. Tijdelijke baantjes, afwijzingen, schulden. Hij heeft me één keer gebeld.
‘Ik heb een fout gemaakt,’ mompelde hij.
‘Je hebt je toekomst op een illusie gebouwd,’ antwoordde ik. ‘Daarom is die ingestort.’
Hij probeerde terug te komen. Ik weigerde, zonder boos te worden.
Walters horloge is voor mij een dagelijkse herinnering geworden aan: waardigheid, geduld en grenzen.
Ik begreep één essentieel ding: hebzucht maakt sneller blind dan liefde.
En soms straft het leven mensen niet. Het laat je gewoon een stapje terug doen… en toekijken hoe ze zichzelf straffen.
