In de vierde week werd de verandering meetbaar. De fysiotherapeut merkte een aanzienlijke verbetering van de spieren op. Ze paste het protocol officieel aan aan Angela’s methoden.
Andrew bracht de nacht door met het lezen van medische studies. Neuroplasticiteit. Vroege interventie. Deze situatie overtreft de oorspronkelijke prognose ruimschoots.
Alles wat Angela zei werd vastgelegd.
En hij had nooit gekeken.
Toen realiseerde hij zich zijn fout: hij had de grenzen van zijn zonen gefinancierd in plaats van te vechten voor hun mogelijkheden.
De volgende dag zat hij voor de therapieruimte, zonder schermen. Hij luisterde. Gelach. Aanmoediging. Het leven.
Toen kwam deze donderdagmiddag.
Een bewegingsalarm. Woonkamer.
Andrew opende de app, denkend dat het een alledaagse zet was.
Drie fauteuils. Leeg.
En in het midden van de woonkamer, badend in licht, Philip, Eric en Adam.
Sta op.
Tremblant. Wankelend. Maar staand staan.
Angela knielde voor hen, armen uitgestrekt.
« Eén stap. Slechts één stap. »
Philip vertraagde. vroeg het hem.
Eric volgde.
Adam ook.
Andrew zakte snikkend op de vloer van zijn kantoor.
Zijn zonen liepen.
Toen hij de woonkamer binnenkwam, hield Angela de jongens dicht tegen zich aan. Ze huilde. Maar toen ze naar hem keek, was er geen triomf of verwijt. Alleen mededogen.
Andrew zakte op zijn knieën.
« Hoe wist je dat? » vroeg hij.
« Ik wist het niet, » antwoordde ze zacht. « Ik geloofde erin. »
Andrew nam zijn zonen in zijn armen. Hij bood zijn excuses aan. Voor alles.
De fauteuils bleven tegen de muur staan. Nutteloos.
Het huis was niet langer leeg.
Andrew voelde iets herboren in zich.
Geen fragiele hoop.
Een echte hoop.
Degene die geen toestemming vraagt.
De ene die bestaat omdat iemand op een dag weigerde het onmogelijke te accepteren.
