Gasten mompelden achter hun bril.
Brooke weigerde foto’s te maken.
En Evan zat alleen en speelde het moment na dat Lauren was verschenen met de enige persoon die zijn grootste vreugde had moeten zijn.
Dagen later reed hij alleen naar het kleine huis van Lauren in Glendale. Geen fotografen. Geen gepolijst pak.
Emma deed open.
« Hoi, » zei ze zachtjes. « Ken ik je? »
Hij knielde. « Ik ben Evan. Ik ben jouw… »
Voordat hij kon eindigen, riep ze:
« Mama! Er is hier iemand! »
Lauren verscheen, armen over elkaar.
« Ik wil niets van je », zei ze. « Emma is veilig. Ze is geliefd. Ze is gelukkig. »
« Ik wil gewoon… om haar te kennen, » fluisterde Evan met krakende stem.
Lauren bestudeerde hem een lang moment.
« Het gaat er niet om wat je nu wilt. Ze heeft stabiliteit nodig. Geen verwarring. »
Hij knikte langzaam, zijn ogen straalden van de tranen.
« Ik zal wachten, » zei hij. « Zolang als nodig is. »
Een nieuw begin
Een jaar later, in een zonnig buurtpark, galmde het gelach door het gras.
Emma rende met haar armen wijd open terwijl Evan haar achtervolgde en haar in een warme omhelzing schepte.
Lauren zat op een bankje in de buurt, een kopje koffie warmde haar handen, haar ogen zacht.
Vertrouwen had tijd gekost.
Evan ging in therapie.
Hij kwam opdagen toen hij zei dat hij dat zou doen.
Hij las verhaaltjes voor het slapengaan voor via videogesprekken, leerde hoe hij Emma’s haar moest vlechten en nam stilletjes de verantwoordelijkheid voor de jaren die hij had gemist.
Lauren keek naar alles—niet met blinde vergeving, maar met voorzichtige hoop.
Misschien hebben sommige mensen geen perfect einde nodig.
Misschien hebben ze een oprecht begin nodig.
