Die vrouw was weg.
Maar ze was niet vervangen door iemand die bitter was. Jimena Whitmore voelde zich sterk, tevreden, in vrede. Ze had verraad veranderd in motivatie, pijn in drijvende kracht. Ze was gestopt met het zijn van « Tomás’ vrouw » en was iets veel belangrijkers geworden: zichzelf.
Ze knipte het lint door onder applaus.
De nieuwe lobby was druk van de mensen. Obers met dienbladen, glimlachende receptionisten, nieuwsgierige gasten. Jimena keek hen even aan en haalde toen adem.
Soms, als de nacht over de stad viel en ze alleen achterbleef om documenten te ondertekenen, herinnerde ze zich die scène in de Belmont: Tomás die arm in arm met een andere vrouw binnenkwam, precies op het moment dat hij haar voor de receptie zag, de schaduw van angst in zijn ogen.
Ze herinnerde zich het niet met plezier of wrok. Ze herinnerde zich het als het breekpunt.
Op het moment dat ze ophield de bedrogen vrouw te zijn… en begon de vrouw te worden die zichzelf kiest.
En dat, dacht ze toen ze haar naam op het « Eigenaar »-plaatje zag, was meer waard dan welke wraak dan ook.
Geen gerelateerde berichten.
