Het leven werd toen heringericht rond beveiliging.
Lijstjes in de kast: insulinereserves, strips, sensoren, snelle suikers overal. Twee keer per week therapie voor Tyler. Eenvoudige en geruststellende routines.
Angela schrijft weer. Ik bewaar de brieven voor de rechtbank. Tyler wordt nooit gedwongen ze te lezen.
Op een dag schreef hij een lijst: « Regels voor mensen die voor mij zorgen. » Daaronder: raak mijn pomp niet aan, luister naar me als ik zeg dat ik me slecht voel, zeg niet dat ik overdrijf, gebruik mijn diabetes nooit als straf. Hij voegde eraan toe: « Als u deze regels overtreedt, heb ik het recht om dat te zeggen. »
We hebben het geprint. Het wordt tentoongesteld in de keuken.
Toen Angela om verlenging van de bezoeken vroeg, schreef Tyler samen met zijn therapeut een brief aan de rechter. Het verzoek werd afgewezen. De rechtbank oordeelde dat gedwongen contact schadelijk zou zijn.
De jaren zijn verstreken. Tyler is volwassen geworden. Hij krijgt het steeds meer alleen, met mijn blik ondersteunend. We hebben normale ruzies: schermen, huiswerk, uitstapjes. Op een dag schreeuwde hij tegen me dat ik het gebruikte om hem te controleren. Ik ademde in en antwoordde: « Ik bepaal wat veilig is, niet wat straf is. Je hebt het recht om boos te zijn. »
Later zei hij tegen me: « Ik weet dat je niet zoals zij bent. Maar soms voel ik me gebroken. »
« Je bent niet gebroken, » zei ik tegen hem. « Je alvleesklier doet zijn werk niet. Jij, jij bent heel. »
Ik heb mijn leven opnieuw opgebouwd. Mijn huidige partner heeft zonder aarzeling de regels van Tyler ondertekend. « Ik kan ze bijhouden, » zei ze.
In oudergroepen word ik soms « de vader die de politie belde » genoemd. Ik antwoord altijd hetzelfde: ik hoop dat je dat nooit hoeft te doen. Maar als dat zo is, kies dan het kind.
Soms, ‘s nachts, zie ik deze scène weer: mijn zoon aan de telefoon, het alarm dat schreeuwt, Angela’s ijzige bagatellisering. Ik vraag me even af of ik overdreven heb gereageerd. Toen herinnerde ik me de feiten. En ik weet dat ik precies hetzelfde weer zou doen.
Het leven daarna is niet spectaculair. Dit zijn dinsdagen. Medische afspraken. Winkelen. Huiswerk. Verjaardagen met Lego en taarten telden mee.
Als ik hem nog slapend naar zijn bed draag, controleer ik zijn pomp, zijn sensor en stop ik op de stoep om naar zijn ademhaling te luisteren.
Het is niet langer om te controleren of hij leeft.
Het is om te eren dat hij dat is.
Het leven van mijn zoon is geen hefboom. Zijn gezondheid is geen gevolg. Zijn medische apparatuur is geen speelgoed.
Dit zijn niet-onderhandelbare waarheden.
En als ik de politie moest bellen om ze te handhaven, zal ik daar nooit spijt van krijgen.
