« Naar het kantoor? »
« Ja. Zelfs Claudia. Ze jongleert altijd met alles. »
De naam viel als een munt. Zijn lippen persten zich een fractie van een seconde op elkaar voordat de glimlach terugkeerde.
« Dat is niet nodig, » zei hij. « Het is voor jou. »
« En ik waardeer het, » antwoordde ik luchtig. « Maar ik wil het vandaag wel delen. Dat is toch oké? »
Zijn glimlach werd nauwelijks strakker.
« Natuurlijk. »
Ik pakte het dienblad in en stond op, mijn hart bonzend. Ik had geen bewijs. Gewoon instinct. Maar Tomás werd nooit lastiggevallen door vriendelijkheid, tenzij het iets in de weg stond.
Op kantoor was Claudia zoals altijd vlekkeloos—haar netjes, scherpe houding, ogen alert.
Toen ik het eten aanbood, flitste er iets over haar gezicht. Niet geluk. Berekening.
« Meneer Vega heeft gekookt? » vroeg ze.
« Ja. Help jezelf, » zei ik. « Het sap is vooral goed. »
Dat detail was belangrijk. Het sap was wat mijn lichaam had afgewezen—de kleur te levendig, de geur te zoet.
Claudia schonk een glas voor zichzelf in.
Ik keek van een afstand toe.
Ze dronk.
Glimlachte.
Tien minuten gingen voorbij. Toen vijftien. Ik begon me dom te voelen.
ALLEEN VOOR ILLUSTRATIEVE DOELEINDEN
Totdat ze even pauzeerde.
Een hand op haar slaap. Een ander greep het bureau vast.
« Ik voel me… duizelig, » mompelde ze.
Het woord zette mijn spieren op hun plek.
Ze probeerde op te staan, faalde, en haastte zich toen naar het toilet.
Op dat exacte moment trilde mijn telefoon.
Tomás:
Vond je het ontbijt lekker?
Ik antwoordde gelijkmatig:
Ja. Ik heb het gedeeld op kantoor. Iedereen vond het geweldig.
Drie stippen verschenen. Verdwenen. Teruggekeerd.
