Haar woorden omhulden hem als een deken. Een moment later klonken sirenes. De ambulancebroeders waren snel, eerst hielpen ze Pippa en daarna hem. Hun stemmen overlappen elkaar, kalm en zelfverzekerd. Iemand riep: « Ernstige uitdroging, » en iemand anders mompelde: « Mogelijke infectie. »
In het ziekenhuis zweefde Rylan tussen slaap en waakzaamheid. De dokter vertelde hem dat hij op twee plekken een gebroken been had. Hij luisterde zwijgend, maar zijn gedachten draaiden nog steeds om Pippa. Ze lag in bed naast hem, klein en breekbaar. Toen de koorts de volgende dag eindelijk afnam, huilde hij van opluchting.
Rechercheur Edith Bramley kwam die middag terug om te vragen wat er was gebeurd. Rylan vertelde haar alles. Ze luisterde zonder te onderbreken. Toen hij klaar was, legde ze haar hand op zijn schouder en zei: « Je hebt het juiste gedaan. Je hebt haar gered. »
Corinne werd diezelfde avond gearresteerd. Haar uitdrukking bleef mysterieus terwijl ze naar de politieauto werd geleid. Rylan keek haar aan door het raam van het ziekenhuis. Hij voelde zich niet triomfantelijk.Alleen uitputting.
Weken gingen voorbij. Toen kwamen de therapiesessies. De rechtszittingen sleepten zich voort als lange stormen. Uiteindelijk veroordeelde de rechter Corinne tot een lange gevangenisstraf. Rylan getuigde met trillende handen, maar zijn stem bleef vastberaden.
Enkele maanden later trokken Rylan en Pippa met hulp van een familievriend, Gareth, die hen vaak bezocht, in een klein appartement aan de andere kant van de stad. Het leven ging langzaam maar gestaag door. Op een zonnige ochtend zat Rylan op een bankje in het park terwijl Pippa op de nabijgelegen schommels speelde. Haar lach zweefde in de lucht als een fel lint. Gareth rustte naast Rylan en zei zacht: « Jullie hebben allebei iets vreselijks meegemaakt. Dit bewijst dat jouw kracht echt is. »
Rylan keek toe hoe Pippa hoger klom. « We zijn nu veilig, » mompelde hij. En voor het eerst geloofde hij het echt.
