Zijn plaats heroveren
De weken die volgden veranderden alles. Ik werkte, schreef, creëerde. Ik kreeg een contract aangeboden. En nog een. Ik begon de echtscheidingsprocedure zonder drama of uitbarstingen: hij gaf te veel om zijn imago om te vechten.
Op een avond, in mijn nieuwe appartement, ontving ik vrienden rond een tafel die ik zelf had gedekt. Ik serveerde gerechten die goed doordacht, eraan gewerkt en aangenomen waren.
Mijn telefoon trilde. Zijn naam werd weergegeven. Ik heb het bericht niet geopend. Ik heb het verwijderd.
Ik was niet langer die vrouw die wachtte.
Wat ik die avond in dat restaurant had geleerd was simpel en onomkeerbaar: ik was oneindig meer waard dan vijftien jaar stille geduld.
Ik was niet van plan te vluchten. Ik zou het worden.
