Twee dagen later gingen we hem opzoeken.
In zijn nieuwe, luxueuze kantoor.
Toen de advocaten de clausules hardop voorlazen, werd haar gezicht helemaal bleek. Natalie vertrok zonder een woord te zeggen. Diane gilde. Christine stond daar sprakeloos.
Ik zei simpelweg:
« Je hebt vierentwintig uur om mijn huis te verlaten. Neem alleen mee wat je voor deze bruiloft hebt meegenomen. »
Ik vertrok zonder om te kijken.
Zes maanden later verkocht ik het bedrijf. Ik betaalde mijn ouders terug. Ik richtte een investeringsfonds op om vrouwelijke ondernemers te ondersteunen. Ik adopteerde een klein meisje.
En het allerbelangrijkste: ik heb iets herontdekt wat ik lang geleden kwijt was geraakt.
Mijn waarde.
Brandon dacht dat hij iemand ontsloeg die makkelijk te vervangen was.
Hij heeft me bevrijd.
Soms is verraad niet het einde.
Dit is het begin.
