Mijn tweeling sliep.
Ik heb ze aangeraakt.
« Ik ben hier, » fluisterde ik. « Ik moest je vader wegsturen. »
Ik huilde. Al heel lang.
Toen ademde ik.
« Jullie zullen nooit rekwisieten zijn, » beloofde ik. « En je zult nooit blijven waar je niet gerespecteerd wordt. »
Mijn telefoon trilde.
Alles is veilig. Rust uit. Het rijk is stabiel.
Ik draaide het scherm om.
Het rijk kon wachten.
Ik had een nieuw leven om te beginnen.
EINDE.
