Ze kwamen een paar dagen later bij de poort aan. Code weigerde. Toegang geweigerd. Het huis was leeg. Zelfs de mast was afgebroken.
Het was geen wraak. Het was een totale onttrekking.
De volgende receptie maakte af wat brunch was begonnen. Een envelop. Een precieze lijst. Koud administratief. Alles wat « ingetrokken » is. Zelfs de begrafenisrechten.
Niemand hief een glas.
Later kwam hij naar mij toe. Ik snoeide rozenstruiken en werkte als vrijwilliger in een botanische tuin. Hij sprak « Papa » uit. Ik heb niet geantwoord. Hij sprak over een stom moment, over een fout.
Ik legde hem rustig uit: het was geen regel die hij had overtreden, maar een contract dat hij had verbroken. En de systemen nemen mensen op hun woord.
Uiteindelijk vertrok hij. Zonder genialiteit. Zonder podium.
Tijdens de raadsvergadering bleef zijn zetel leeg. Niemand heeft er commentaar op gegeven. Stilte had haar plaats ingenomen.
We hebben een nieuwe beurs opgericht. Gebaseerd op verdienste en de bewuste keuze om de naam te dragen. Niet op de verplichting.
Later tekende ik het charter. Het is toegevoegd aan de archieven, tegenover de stamboom.
Masons naam staat er nog steeds op. Nauwelijks zichtbaar. Gemarkeerd met een asterisk.
Het verwijst niet naar enige notities.
Het betekent simpelweg dat hij.
