De week erna trok Peter bij hen in.
Een echt thuis. Gelach. Warme maaltijden. Speelgoed verspreid. Een leven dat hij sinds Margarets dood niet meer had gehoord.
Lily omhelsde hem elke ochtend. Mark hield zijn medicatie in de gaten. De arts legde uit dat de meeste van zijn problemen voortkwamen uit ondervoeding en stress — twee dingen die met aandacht en tijd behandeld konden worden.
Noah rende lachend de woonkamer in. Kleine Peter sliep vaak tegen de borst van zijn grootvader tijdens stille middagen.
Op een avond, bij de open haard, zei Lily tegen hem: « Je hebt ons een toekomst gegeven. Laten we het terugdoen. »
Peter veegde een traan weg. « Ik dacht dat ik alleen zou sterven. »
« Je zult nooit meer alleen zijn, » antwoordde ze.
Zijn gezondheid verbeterde geleidelijk. Haar glimlach keerde terug. En elke nacht, voordat hij ging slapen, fluisterde hij: « Maggie… Ik denk dat jij er iets mee te maken hebt. »
Door een vreemde te helpen een storm te overleven, had Peter meer dan betekenis in zijn leven gevonden: hij had een familie gevonden.
Denk je dat een simpele daad van vriendelijkheid echt een leven kan veranderen? Zou jij hetzelfde hebben gedaan in plaats van Peter?
