De race die alles verandert
In de weken daarna trainde Marcus onvermoeibaar. Geen tribunes of menigten, alleen een gebarsten baan, een vermoeide stopwatch en stille zelfvertrouwen. Op school maakten sommige mensen er grappen over. Een welgestelde student, Bryce Chandler, zoon van de burgemeester, lachte openlijk om zijn deelname.
Thuis nam de druk toe. Haar kleine zusje kreeg ‘s avonds een astma-aanval toen de medicatie op was. Marcus voelde het gewicht van verantwoordelijkheid hem nog meer verpletteren. Hij ging echter verder.
Een week voor de race verschenen er kleine onverwachte gebaren. Een restaurateur gaf hem wat geld. Iemand heeft stiekem wat sportsokken in zijn kluisje gegooid. De stad begon te kijken.
De dag van de marathon brak koud en grijs aan. Marcus, startnummer 212 scheef opgehangen, stond tussen atleten in felle outfits. Zijn schoenen, die de dag ervoor zorgvuldig waren schoongemaakt, waren van meneer Brookke. In zijn ogen waren ze kostbaar.
Bij de afslag begon Marcus voorzichtig. Mijl na mijl haalde hij de renners in. Hij passeerde Bryce, maar kwam toen als tweede terecht. Voor hem hield Madison Carlile, favoriet van de race, een perfect tempo aan… totdat er iets verandert.
Toen ze de vierentwintigste mijl naderde, wankelde ze en zakte in nabij een bijna verlaten medische post. Er was slechts één redder aanwezig, overweldigd en zonder directe versterking.
Marcus kon doorgaan. De finish was dichtbij. Overwinning, mogelijk. Hij stopte echter.
Hij tilde Madison op, ondanks haar al brandende benen, en hielp haar naar de medische bank te dragen. Elke stap was een strijd. Toen het gestabiliseerd was, fluisterde de redder:
« Je hebt ons kostbare tijd bespaard. Ze komt er wel doorheen. »
Marcus vertrok toen, zonder een woord. Andere lopers haalden hem in. Hij kwam als vijfde over de finish, zonder applaus.
Meneer Brookke wachtte op hem. Geen verwijt, alleen stille trots.
« Je had niet hoeven stoppen, » fluisterde hij.
« Ik kon haar niet achterlaten, » antwoordde Marcus.
