Beatrice Kowalski wachtte op me in haar kantoor op de veertigste verdieping. Ze begreep het door de video te bekijken: misbruik van zwakte, identiteitsdiefstal, duidelijke intentie. Er werd een onmiddellijk contactverbod voorgesteld. Ik weigerde.
Ik wilde geen krant. Ik wilde een veroordeling.
Ik herinnerde haar aan een detail dat Megan niet wist: ik was eigenaar van het gebouw. Appartement 4B was slechts een geregisseerd evenement. We hebben de accommodatie wettelijk geherclassificeerd als een privé-archiefdepot voor mijn bedrijf. Officiële bewoordingen, beperkte toegang, gevoelige dossiers.
Als ze terugkwam, zou het geen « familiebezoek » meer zijn, maar een inbreuk op een beveiligde commerciële locatie.
We bereidden het lokaas voor: een enorme kluis, vastgeschroefd aan de grond, gevuld met valse documenten en een map getiteld « Landgoed van Gerald Ali. » Alles onder toezicht en stille alarm.
Ik ging naar het penthouse en liet mensen geloven dat ik wegging. Toen speelde ik mijn laatste rol: een neptelefoongesprek, luid genoeg om in de gang te horen. Ik had het over $500.000 contant, een kluis en wantrouwen jegens de banken.
De gangcamera liet alles zien: Megan aan de deur gekluisterd, haar ogen glanzend, terwijl ze mijn zoon sms’te. De val was gevangen.
De volgende nacht kwamen ze terug met gereedschap: koevoet, boutenknipper, boormachine. Ik heb de politie ingelicht. Om 2 uur ‘s nachts braken ze de deur open, gingen het appartement binnen en vielen de kluis aan.
De lichten gingen aan. De politie kwam binnen. Megan, gewapend, werd op de grond geworpen. Mijn zoon zakte in. Betrapt op heterdaad.
