‘Ik heb je geld niet nodig, Marcos. Je weet heel goed dat het nooit een lening is geweest.’
‘Ik weet het,’ zei hij, terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. ‘Maar ik heb dit nodig. Ik moet weer de man worden die ik die dag in het ziekenhuis had moeten zijn.’
Marcos vertelde haar de waarheid over de afgelopen zes maanden. Lucía’s weigering om te betalen had een ware aardbeving veroorzaakt.
Toen ze Elena’s ouders om hulp vroegen, voelden de ouders zich beledigd en vertrokken, waarbij ze duidelijk maakten dat ze er waren « om op bezoek te gaan », niet om problemen op te lossen.
Deze realiteit trof Marcos hard. Hij besefte dat hij de enige persoon die er altijd onvoorwaardelijk voor hem was geweest, aan de kant had geschoven om zijn vrouw en schoonfamilie te plezieren, die alleen waarde hechtten aan wat hen op dat moment van pas kwam.
« We hebben een enorme crisis doorgemaakt, » gaf Marcos toe. « Elena en ik stonden op het punt uit elkaar te gaan. We moesten de nieuwe auto verkopen en flink bezuinigen om de ziekenhuisrekeningen te kunnen betalen. Maar… ik denk dat het het beste was wat ons had kunnen overkomen. Elena moest weer met beide benen op de grond komen. En ik moest stoppen met laf te zijn. Ik zei haar dat ik nooit meer zou toestaan dat ze me zo respectloos behandelde. Ik zei haar dat als ‘haar familie’ de enigen waren die ertoe deden bij feestjes en gezelligheid, zij dan ook moesten betalen. Ze heeft de boodschap begrepen, op de harde manier. »
Lucía stapte uiteindelijk opzij en liet haar zoon binnen. Ze omhelsden elkaar in de gang, een lange, helende omhelzing.
‘En mijn kleinzoon?’ vroeg Lucía.
