Dit portret uit 1872 toont niet langer alleen een familie in haar mooiste pracht. Hij getuigt dat na de afschaffing van de slavernij mannen, vrouwen en kinderen het recht claimden om als een echt gezin te worden beschouwd, compleet, waardig en sterk ondanks hun littekens.
Ruths hand, gemarkeerd maar duidelijk zichtbaar, lijkt tegen degenen die er vandaag naar kijken te zeggen: « We hebben geleden, ja. Maar we leefden, hielden ook van en bouwden een toekomst op. Zie jezelf niet alleen als slachtoffers: zie jezelf als overlevers. »
En dit is misschien wel de mooiste kracht die een eenvoudige, oude foto bezit: om verborgen pijn te transformeren in een boodschap van moed die van generatie op generatie zal voortduren.
