En bovenal herinneren we haar er constant aan hoeveel we van haar houden. Niet alleen met woorden, maar met kwaliteitstijd, met mindfulness, met onze ware aanwezigheid.
Want die avond leerde ik dat het gevaarlijkste niet is wat we direct tegen onze kinderen zeggen, maar wat we zeggen als we denken dat ze ons niet kunnen horen.
Vandaag, als ik thuiskom van een reis en mijn dochter me bij de deur komt begroeten, omhels ik haar steviger dan daarvoor. En als we samen eten, kijk ik haar in de ogen en vraag ik hoe haar dag was. Ik neem geen enkel moment met haar meer als vanzelfsprekend.
Omdat ik haar bijna verloor, niet fysiek, maar emotioneel. Ik heb bijna een zevenjarig meisje laten geloven dat ze een last was, dat het beter zou zijn voor iedereen als ze wegging. En ik kan me geen grotere pijn voorstellen dan dat.
Als je een ouder bent die dit leest, vraag ik je een gunst: wees voorzichtig met je woorden. Zelfs als je kind in een andere kamer is, zelfs als je denkt dat ze afgeleid zijn door hun speelgoed, ook al denk je dat ze te jong zijn om het te begrijpen. Kinderen luisteren altijd. En wat ze horen kan hen voor altijd merken.
