« Er is altijd plek voor familie in dit huis, » zei oma. « Behalve als we ervoor kiezen de deur dicht te doen. »
Ze liet ons naast haar zitten.
Mijn vader probeerde de situatie te kalmeren. Tyler vroeg wanneer we gingen eten.
Oma ging niet zitten.
« We zijn nog niet klaar met de waarheid. »
Ze vroeg Tyler om het antieke zilveren servies mee te nemen.
Hij werd bleek.
« Hij is er niet meer. »
Het ontvangstbewijs van de pandjesbaas schoof over de tafel.
De waarheid kwam aan het licht: het zilverwerk was verpand om Tylers schulden af te lossen. En mijn moeder wist het. Daarom moest ik vertrekken.
‘Jullie hebben ons weggejaagd om een diefstal te verdoezelen,’ mompelde ik.
Oma heeft de beslissing genomen
