Mijn naam is Claire Morgan en tot vorige maand zou ik mijn huwelijk met Ethan omschrijven als « stabiel ». Niet perfect, niet dramatisch, gewoon normaal. We werkten allebei, deelden de rekeningen en probeerden het tempo van het leven in een kleine buitenwijk vlakbij Columbus bij te houden. Ethan had altijd een flamboyante kant gehad als zijn zus Madison in de buurt was. Madison en haar man Tyler waren het type dat elk weekend als een fotoshoot behandelde — nieuwe schoenen, nieuwe gadgets, diners duurder dan mijn maandelijkse autobetaling. Ethan rolde met zijn ogen als ze er niet waren… Daarna probeerde hij indruk te maken zodra ze aankwamen.
Die vrijdag ging ik naar Cincinnati voor een tweedaagse training. Ethan zei dat hij thuis zou blijven, « klusjes zou inhalen, » misschien zou hij lunchen met Madison en Tyler. Ik dacht er geen seconde over na. Ik kuste hem, stopte mijn reistas in de kofferbak en vertrok.
Zondagavond kwam ik thuis, uitgeput en hongerig. Ethan zat op de bank, vreemd genoeg vol energie, scande zijn telefoon met een glimlach die niet paste bij de rustige sfeer van de kamer. Madison en Tyler waren verdwenen, maar ik kon nog steeds de zoete geur ruiken, degene waar Madison van hield. Toen ik hem vroeg hoe het weekend was geweest, leunde Ethan tegen de rugleuning van de bank alsof hij wachtte tot ik haar ten huwelijk zou vragen.
« Eerlijk? » zei hij, glimlachend. « Het was geweldig. Madison en Tyler waren geweldig. »
Ik zette mijn tas op de grond. « Mooi. Heb je alleen gegeten of zo? »
Hij lachte en hief zijn handen alsof hij me een trofee liet zien. « Lieverd… Dank je voor je kaart. »
In het begin dacht ik dat hij een grapje maakte. Ethan plaagde graag, en ik dacht dat hij het had over mijn bankpas voor boodschappen. « Mijn kaart? » vroeg ik.
Hij knikte, met een zelfvoldane blik. « Je opnamekaart. We hadden een klein genoegen. »
Mijn maag knoopte zich samen. « Ethan, stop. Waar heb je het over? »
Hij haalde zijn schouders op. « We hebben plezier gehad. Je weet wel, een beetje winkelen, een paar goede diners, een weekend. Niets bijzonders. »
Ik staarde naar hem. « Hoeveel? »
Hij kneep zijn ogen samen naar het plafond, alsof hij een mentale berekening maakte waarop hij het antwoord al wist. « Zo ongeveer… vijftigduizend dollar. »
De kamer is ijzig geworden. Mijn hart bonsde, suisde in mijn oren. « Vijftigduizend dollar? Ethan, het is niet grappig. »
Hij glimlachte breder, alsof mijn paniek deel uitmaakte van de show. « Ontspan. OK. Je zult het zien. »
Ik heb niet geantwoord. Ik liep rechtstreeks naar het aanrecht waar mijn tas lag, opende die en haalde met trillende handen mijn portemonnee tevoorschijn. Ik haalde mijn bankpas tevoorschijn en zwaaide ermee.
« Echt? » zei ik, de woorden bleven steken in mijn keel. « Omdat het in mijn portemonnee zit. »
Ethans glimlach verdween onmiddellijk. Zijn ogen verlieten de kaart om op mijn gezicht te rusten, en de kleur verdween uit zijn gezicht.
« Wat? » fluisterde hij.
Ik keek naar zijn handen bevroren op zijn telefoon, zijn mond een beetje open alsof hij vergeten was hoe hij moest ademen. En toen zag ik iets op mijn scherm toen ik mijn bankapp opende – een melding die ik nog nooit eerder had gezien:
« Nieuwe kaart geactiveerd. »
Even verstijfde ik. Ik staarde naar de melding, de woorden werden wazig door de hete, woedende tranen die in mijn ogen kwamen. Mijn vingers streken over het scherm alsof aanraken het de waarheid zou maken. Ethan zat roerloos op de bank en keek me aan met dezelfde blik als iemand die beseft dat de « grap » niet meer grappig was.
Ik heb de accountgegevens geopend. Er verscheen een lijst met transacties: luxe winkels, designerwinkels, hotelladingen, een sieradenaankoop die mijn keel dichtkneep, en verschillende contante opnames. Het totaal aan de top was niet « ongeveer vijftigduizend dollar. » Het was $52.318,74.
Mijn stem klonk zwakker dan verwacht. « Hoe heb je een nieuwe kaart geactiveerd? »
Ethan slikte. « Ik… Ik heb het niet. Ik bedoel… »
« Liegt niet, » barstte ik uit, luid genoeg om hem te laten schrikken. « Liegt niet tegen me. Niet nu. »
Hij stond op, handpalmen open alsof hij een storm kon kalmeren. « Claire, luister. Het was maar tijdelijk. Ik was van plan je terug te betalen. »
« Met welk geld? » vroeg ik, terwijl ik me van hem terugtrok alsof zijn woorden aanstekelijk waren. « En waarom zou je hiervoor een nieuwe kaart nodig hebben? »
Ethan wreef met zijn hand over zijn gezicht. « Ik heb een vervanging besteld. Online. Ik zei dat het origineel beschadigd was. »
Mijn hele lichaam spande zich aan. « Je hebt een vervanger besteld… in mijn naam. »
Hij knikte, zijn ogen neergeslagen. « Hij is per post aangekomen. I— »
« Heb je mijn post onderschept? » Mijn stem brak. « Terwijl ik weg was? »
Hij antwoordde niet, en dat zei veel.
Ik heb de bank gebeld voordat ik met mezelf heb geredeneerd. Mijn handen trilden zo erg dat ik mijn telefoon op het aanrecht moest leggen om hem niet te laten vallen. Toen de adviseur antwoordde, hield ik een kalme stem en zei de woorden die me deden slikken van een glas glas: « Ik moet mijn rekening bevriezen. Er zijn ongeautoriseerde transacties. »
