Toen klonk er een stem.
« Meneer, wacht. »
Een jonge man stond achterin de bus op. Zijn jas was eenvoudig, maar zijn blik warm, kalm, onpretentieus.
« Ik betaal hun kaartjes, » zegt hij. « En de boete, indien nodig. »
Lenuta knipperde, verbijsterd. « Waarom… Waarom zou je dat doen? Vroeg ze, bijna bang dat deze vriendelijkheid niet echt was.
De jonge man glimlachte discreet. « Omdat ik ook iemands kind was. »
De inspecteur aarzelde, knikte toen en vervolgde zijn ronde. De bus hervatte zijn gespin en bracht hen naar het ziekenhuis. Toen de deuren eindelijk opengingen voor het grote grijze gebouw, verzamelde Lenuta haar kleinzoon en stond langzaam op.
Tot zijn verbazing bleef de jongeman niet stilzitten.
Hij stapte met hen uit de bus.
« Jij gaat naar de eerste hulp, » zegt hij zacht. « Kom. Ik ga met je mee. »
Lenuta stopte, verbijsterd. « Ik weet niet hoe ik je moet bedanken… »
« Het is niet nodig. »
Toen zag ze het badge aan haar jas hangen.
Arts-assistent.
Die ochtend was deze jongeman niet alleen degene die een kaartje had betaald. Hij werd veel meer. Hij liep met hen door de gangen van het ziekenhuis, sprak met de verpleegkundigen, maakte het wachten met stille autoriteit kort, raadpleegde dossiers, legde de symptomen uit, kalmeerde zijn angsten. Hij vond Gheorghe, bleek en uitgeput, en zorgde ervoor dat hij onmiddellijk de nodige zorg kreeg.
Hij had geen haast.
Hij oordeelde niet.
Zijn aanwezigheid leek een remedie.
Lenuta huilde stilletjes, haar handen op haar borst gevouwen, maar deze keer waren de tranen niet langer van angst—ze waren van dankbaarheid.
« Zie je, Mamaie? » fluisterde de jongen. « Deze man heeft ons geholpen. »
Ze knikte langzaam. « Ja, mijn lief. Sommige mensen worden door God Zelf gezonden. »
Toen het tijd was voor de dokter om te vertrekken, schonk hij hen een laatste geruststellende glimlach.
« Hij komt er doorheen. Zorg goed voor jezelf. »
Toen verdween hij in de gang, gekleed in zijn witte jas, alsof hij niets bijzonders had gedaan.
