Op de dag van de lezing arriveerde Naomi vol vertrouwen, vergezeld door haar eigen advocaat. Ze dacht dat ze gewonnen had. Maar het testament was ondubbelzinnig: mijn vader liet mij 70% van zijn nalatenschap na, met volledige kennis van de feiten.
Hij wist al sinds ik twee jaar oud was dat ik niet zijn biologische dochter was. Hij had mij gekozen.
Hij had ook een privédetective ingeschakeld. De documenten onthulden Naomi’s manoeuvres: druk, ongeoorloofde opnames van $50.000, schulden vermomd als geschenken.
De genadeklap was een handgeschreven brief: « Naomi, ik weet wat je van plan bent. Deze gevolgen zijn van jou. »
Naomi probeerde tegenspraak te maken. Ze verloor alles. Zijn erfenis, ingetrokken. De verduisterde bedragen worden geëist.
Een week later kwam mijn moeder met me praten. Ik luisterde, zonder deze last in zijn plaats te dragen. Ik stel mijn grenzen.
Ik ben uit San Francisco vertrokken. Ik heb elders een vredig leven opgebouwd. Mijn vader liet me niet alleen een materiële erfenis na: hij gaf me de waarheid, en de zekerheid dat ik nooit onzichtbaar was geweest.
Ik was niet zijn dochter van bloed. Ik was zijn keuze.
