Daniel vroeg me om op een veilige plek te parkeren voordat hij het uitlegde. Ik stopte twee straten verderop, mijn hart bonzend, terwijl Emma haar knuffelkonijn op de achterbank vasthield.
« Drie maanden geleden, » begon hij, « ontving ik een e-mail van een onbekend adres. Het bevatte screenshots, bankafschriften en foto’s. »
« Foto’s van wat? »
« Illegale geldovermakingen. Valse documenten. En Mark in vergaderingen met mensen die al onder federaal onderzoek staan. »
Ik voelde de misselijkheid toenemen. « Waarom heb je me niets verteld? »
« Omdat ik het eerst niet zeker wist. Ik heb met iemand gesproken die ik vertrouwde op het werk. »
Daniel werkt in financiële compliance voor een groot bedrijf. Wat ik niet wist, is dat hij soms samenwerkt met de autoriteiten wanneer er verdachte transacties opduiken. Marks naam stond al in een witwasonderzoek.
« Het verjaardagsfeestje was de perfecte gelegenheid, » vervolgde Daniel. « Mark was ontspannen, afgeleid. De autoriteiten wachtten alleen op bevestiging dat hij inderdaad in het huis was. »
« En Emma en mij? » Mijn stem brak.
« Ze wisten niet dat er vandaag een kind aanwezig zou zijn, » antwoordde hij snel. « Toen ik besefte dat je Emma had meegenomen, raakte ik in paniek. Daarom heb ik je gebeld. »
Ik keek in de achteruitkijkspiegel, in de richting van het huis waar de knipperende lichten nog steeds knipperden.
« Gaat het goed met mijn zus? »
« Ja. Ze wist absoluut niets. Ze werd kort ondervraagd en daarna vrijgelaten. »
Later die avond belde mijn zus me huilend. Mark leidde al jaren een dubbelleven: hij gebruikte zijn huis als ontmoetingsplek, verstopte documenten in de kelder en loog over alles. Het feest was geen viering, maar een dekmantel.
Wat me het meest van streek maakte, was het besef hoe dicht Emma en ik bij gevaar waren geweest zonder het te weten. Eén aarzeling, nog een gesprek, en we hadden weer binnen kunnen zijn.
Daniel kwam die avond laat thuis. Hij omhelsde Emma als nooit tevoren. We hebben weinig gezegd. Het was niet nodig.
De waarheid woog tussen ons.