Op mijn achttiende verjaardag gaf mijn grootmoeder me een doos in papier gewikkeld, waarin een verborgen geheim verborgen zat. Binnenin zat een met de hand gebreid rood vest. Ik paste er nauwelijks in. Een snelle « dank je », een kus op de wang, en ik rende de deur uit – achter het lachen, regenritten en nachtelijke avonturen aan. Achttien jaar later realiseerde ik me niet dat er in elke steek een uur van haar liefde zat.

Slechts een paar weken later.

Cardigan, dit originele, universele kledingstuk, ontworpen om elke dag gedragen te worden. Ik kon het niet weerstaan – niet omdat ik gefaald had, maar omdat hij me met schuldgevoel vulde. Ik negeerde haar pogingen en behandelde haar cadeau als elke andere trui. En toen verdween hij. Elke keer dat ik de kast opende, was het minder een fysiek object en meer een stille herinnering aan dankbaarheid die ik nooit echt heb uitgesproken.

Jaren gingen voorbij. Een leven dat belangrijk voor me was – studie, eerste baan, overlijden, huwelijk, moederschap. Bij elke beweging werd het vest een bedieningsmechanisme, een chique, veelzijdig kledingstuk in verpakking met de opschrift « Souvenirs ». Je kon hem niet weggooien, maar je kon hem ook niet in de ogen kijken. Hij werd een stil symbool van liefde en verdriet.

Op een regenachtige middag, toen ik schoonmaakte met mijn vijftienjarige dochter, werd hij gevonden.

« Mam, wat is er? » vroeg ze, terwijl ze een vest uit de prullenbak haalde. Ze legden het aan de linkerkant, en haar ogen lichtten op. « Het is prachtig. Mag ik hem passen? »