Het huis aan Maple Street opende stilletjes het volgende voorjaar. Zonder ceremonie. Gewoon een plaquette bij de deur: « Waargebeurde verhalen. Echte huwelijken. De bezoekers kwamen aarzelend, daarna met opluchting.
Ik heb daar twee keer per week vrijwilligerswerk gedaan. Soms leidde ik, soms luisterde ik. De krachtigste momenten waren de eenvoudigste: een man die zijn tranen wegveegt, een vrouw die haar partner de hand schudt na het lezen van het verhaal van een vreemde.
Emma en Daniel vertelden hun kinderen uiteindelijk over het project. Het zien van mijn kleinkinderen die door deze kamers liepen en vragen stellen over liefde en toewijding, deed me denken aan de kerstsfeer.
Op een avond maakte ik het notitieboekje af, alleen. De laatste pagina stelde een vraag: « Wat ga je doen met de liefde die we hebben opgebouwd? »
Ik koos ervoor om ons verhaal te blijven vertellen. Niet als iets perfects, maar als iets echts. Robert heeft me geen voorwerp nagelaten. Hij gaf betekenis aan het leven dat we samen hadden opgebouwd en nodigde anderen uit om van die eerlijkheid te leren.
