Twee nachten later klonken politiesirenes op de straat waar Emily ooit had gewoond. Zijn ouders en Lena waren het huis binnengedrongen waarvan ze nog steeds geloofden dat het van hem was, gewapend met metalen knuppels. Gebroken ramen. Meubels vernietigd. Lijsten van de muren gescheurd. Meer dan veertigduizend dollar aan schade.
Voor hen was het wraak. Als Emily weigerde te « delen », zouden ze alles vernietigen.
Wat ze niet wisten was één essentieel detail: dit huis behoorde niet langer aan hem. Emily had het enkele maanden eerder verkocht om in een appartement dichter bij haar nieuwe baan te gaan wonen.
Toen de politie hen arresteerde, belde haar moeder, in paniek, Emily.
« Emily, lieverd, alsjeblieft… » Kom en zeg dat het een misverstand is. Zeg ze dat dit huis van jou is… »
Emily luisterde zwijgend. Er brak iets in haar—niet haar hart, maar de laatste band die haar aan hen bond.
« Het spijt me, » antwoordde ze kalm. « Ik ben niet langer verbonden aan dit eigendom. »
Er volgde een brute stilte. Een stilte geladen met paniek.
Voor het eerst in haar leven redde Emily hen niet.
De zaak werd al snel rechterlijk. Emily werd niet ondervraagd als slachtoffer, maar als getuige die bevestigde dat zij niet langer de eigenaar was.
De nieuwe eigenaar, een gereserveerde ingenieur genaamd Mark Willis, vond zijn woonkamer verwoest. Zijn schok sloeg om in woede. Hij diende onmiddellijk een klacht in.
« Ze hebben je huis niet vernield, » zei hij tegen Emily. « Ze hebben de mijne vernietigd. En ze moeten er verantwoording voor afleggen. »
Emily werkte volledig mee. De politie begreep dat het geen eenvoudig familieconflict was, maar een misdaad.
Die nacht, alleen in haar appartement, realiseerde Emily zich dat wat was ingestort niet haar familie was — maar de illusie die ze ervan had.
