De dagen daarna waren een mediahel. Ik heb geen interviews gegeven.
Julian werd aangeklaagd. De processen volgden elkaar op. Het bewijs was overweldigend.
Hij werd veroordeeld tot achttien jaar gevangenisstraf en enkele miljoenen dollars schadevergoeding.
Hij schreef me. Allereerst om mij te haten. En dan, veel later, om het te begrijpen.
Een jaar later ging ik hem in de gevangenis opzoeken.
Hij was veranderd. Dunner. Gebroken.
Hij vroeg me om vergiffenis.
Ik zei haar dat liefde geen straffeloosheid betekent. Dat liefhebben soms betekent dat de ander zijn of haar daden onder ogen moet zien.
Ik weet niet wat de toekomst brengt.
Maar vandaag leef ik gewoon. Met Jack. In een bescheiden huis. In vrede.
Dit is geen verhaal van wraak.
Het is het verhaal van een moeder die te veel van haar hield… En wie uiteindelijk de waarheid koos.
Want soms betekent echt liefhebben dat je de moed hebt om het los te laten.
