De reconstructie was langzaam, stil. Therapie. Weer herenigd met verloren vrienden. Om mijn penselen, mijn boeken, mijn verlangens terug te nemen.
De kinderen volgden hun eigen pad van genezing. Emma verontschuldigde zich. Jake liet me wekenlang niet achter.
Zes maanden later hervatte ik mijn juridische activiteiten, ditmaal om de ethische misstanden die ik had ondergaan te voorkomen. Niet als slachtoffer. Als professional.
Op mijn eenenveertigste verjaardag zijn er geen extravagante beloften. Alleen mijn kinderen, papieren bloemen, een zelfgebakken taart en een zin geschreven door Emma: « Mama’s wedergeboorte. »
Staand in mijn tuin, kijkend naar de eerste bloemen die bloeiden, begreep ik één ding: dit wrede geschenk had mijn illusies vernietigd, maar het had me bevrijd.
Uiteindelijk hield Caleb zich aan zijn woord.
Mijn gave van veertig jaar had mijn leven flink veranderd.
