« Ik dacht niet dat het uitmaakte, » antwoordde ik zacht. « Iemand redden is geen verhaal om te vertellen, Ethan. Het is een plicht die we vervullen en loslaten. »
Madisons lippen trilden. « Ik… Ik wist het niet, » stamelde ze. « Ik was gewoon… »
« Dat deze vrouw onder jou stond? » onderbrak haar vader. Zijn stem droeg het gezag van een onherroepelijk oordeel. « Dacht je dat de vrouw die je in deze familie verwelkomde geen plek aan jouw tafel verdiende? »
Tranen begonnen uit zijn ogen te stromen, maar de schuld kon niet door schaamte worden uitgewist. De kolonel draaide zich naar mij toe en stak een stevige hand uit. « Nora, kom alsjeblieft bij me zitten. Aan mijn tafel. »
Ik aarzelde, maar de oprechtheid in zijn ogen liet geen ruimte voor trots. Hij leidde me zachtjes naar de hoofdtafel, zijn beschermende hand op mijn schouder. Het gesprek werd hervat in gemompel—dit keer niet van gelach of roddels, maar van respect.
Toen ik naar Ethan keek, zag ik hem kapot—gevangen tussen de liefde voor zijn nieuwe vrouw en de verschrikking van wat ze zojuist had gedaan. Hij reikte naar haar, maar ze draaide zich om, tranen verdronken haar make-up.
Terwijl het diner in gespannen stilte hervatte, voelde ik geen enkele vorm van rechtvaardiging, zoals sommigen misschien hadden verwacht. Gewoon een holle pijn. Bruiloften zijn bedoeld als beginpunten, niet als momenten van verzoening. Toch waren we daar—ieder van ons gedwongen de prijs van arrogantie en de kwetsbaarheid van liefde gebouwd op trots te zien.
