Twee dagen later stond Claire oog in oog met Victoria in een besloten vergaderruimte in een hotel in het centrum. Victoria was alleen aangekomen, zonder bankier, zonder gevolg, alleen een gespannen kaak en perfect gestyled haar dat de spanning eronder niet kon verbergen.
« Denk je echt dat ik geld heb gestolen? » zei Victoria.
Claire duwde een geprint pakket op tafel. « Ik denk dat je geld van het bedrijf hebt gestolen. En papa wist het. »
Victoria’s ogen keken naar de pagina’s. Even ging er iets voorbij—angst misschien, of vermoeidheid. Toen verhardde zijn gezicht weer. « Je begrijpt niet wat het kost om dit bedrijf in leven te houden, » zegt ze. « Het imago, de klanten, de investeerders. Als ik een trimester zwakte had getoond, zouden mensen bloed hebben geroken. »
« Dus je hebt twee miljoen dollar genomen om sterk te lijken? » vroeg Claire.
Victoria’s stem werd lager. « Ik heb hem geleend. Ik was van plan hem terug te betalen. »
« Waarmee? » antwoordde Claire. « Geen ‘consultatiekosten’ meer? »
Victoria’s handen sloten zich. « Papa was aan het sterven. Hij was afgeleid. Ik hield alles op zijn plaats. »
Claire boog zich naar voren. « Waarom heeft hij dan de auditclausule geschreven? »
Victoria antwoordde niet. Zijn stilte zei meer dan zijn trots ooit kon.
