Meredith juichte toen Luke probeerde de grendel open te trekken. Hij zat een beetje vast door jarenlang ongebruikt te zijn geweest, maar hij kreeg hem open. « O mijn god… », hijgde Luke toen hij alles erin bekeek. Zijn dochter had gelijk gehad; er zat een aanzienlijke schat in. Er zaten verschillende goudstaven in, en Luke vond een certificaat waarop stond dat hij de eigenaar was.
« Pap, dit zijn echte goudstaven, toch? Heb je deze van je oma gekregen? » vroeg Meredith zich af, terwijl ze een van de staven aanraakte. « Waarom staat er 100 gram op? »
« Dat betekent dat hij 100 gram weegt, Meredith, » antwoordde Luke, maar hij was nog steeds verbijsterd. Er zaten 10 goudstaven in de kist. Zijn dochter verwonderde zich erover en raakte ze aan.
« Kijk, pap! Er zit een brief in! » riep ze uit en gaf hem aan Luke. Maar het was een envelop van Milford Bank, en er zat een sleutel in. « Wat open je met die sleutel? »
« Nou, dit moet de sleutel zijn van een kluis bij de bank, » antwoordde Luke.
Toen Lidia thuiskwam van de winkel, legde hij alles uit. Ze moedigde hem aan om naar de bank te gaan en rond te vragen. De bankmanager, meneer Paxton, was opgetogen toen hij de sleutel en Lukes identiteitsbewijs zag.
« O! Je moet wel Elizabeths kleinzoon zijn! Ik dacht dat je nooit bij ons op bezoek zou komen, » zei hij enthousiast en vroeg hem om hem te volgen terwijl hij verder sprak. « Je grootmoeder was de beste klant van onze bank. Ik heb deze kluis jaren geleden al geregeld. Ik ben blij dat je er bent. »
Hij opende de deur en ontdekte er minstens 50 goudstaven in, maar deze wogen elk een kilo. « Je oma vertrouwde het digitale tijdperk niet. Ze gaf er de voorkeur aan haar geld te besteden aan materiële zaken. Er liggen hier ook een paar diamanten en edelstenen. Moet u vandaag iets opnemen? » vroeg de manager glimlachend.
« Nee, niet vandaag. Ik wilde het gewoon even checken, » antwoordde Luke buiten adem. Hij ging naar huis en vertelde Lidia alles. Die avond belde hij zijn twee broers en verontschuldigde zich voor alles. Hij vertelde wat hun oma had gedaan, en ze lachten.
« Ik wist dat oma alles eerlijk wilde verdelen! Maar jouw houding zorgde ervoor dat ze het voor je verborgen hield! Dit is geweldig, » lachte Aiden door de telefoon. Uiteindelijk lachte Luke ook, want zijn grote broer had gelijk.
Al snel legde hij het bij met zijn broers en gaf hij zijn familie graag alles wat ze maar wilden. Maar Luke zou nooit vergeten hoe hij zich toen gedroeg en er eeuwig spijt van hebben.
