Wat mij het meest opviel was niet één zin in het bijzonder, maar het feit dat het gesprek nooit tot opoffering leidde. Niemand zei: « We vinden wel een manier. » Niemand vroeg wat ze konden verkopen of herfinancieren. Ze hadden niet eens gedacht aan de mogelijkheid om hun gasten teleur te stellen. De enige aanpassingen die ze overwogen waren die waarbij hun plannen intact bleven, en de verantwoordelijkheid op mijn schouders.
Toen mijn vader zei dat het niet hun probleem was om op te lossen, was de uitslag al beslist. Ik voelde het in de blik die mijn moeder vermeed en haar vlucht naar de deur, haastig om terug te keren in de veiligheid van beleefd gelach.
Ik wist dat ik kon blijven kletsen tot ik vastliep, maar er zou niets veranderen behalve mijn eigen zelfvertrouwen. Beginnen met dit stuk was geen daad van moed. Het was de enige optie die me zelfs maar een beetje waardigheid gaf om terug te keren naar mijn dochter. Ik vertrok, wetende dat wat er ook zou gebeuren, het voor ons, mijn man en mij, en de mensen die daadwerkelijk waren gekomen, zou zijn.
Als je daar in dat kantoor had gezeten en had gehoord hoe je eigen ouders tafelstukken en huwelijkscontracten verdedigden terwijl je kind voor zijn of haar leven vocht, zou je dan zijn blijven smeken, of zou je ook zijn weggegaan?
Het was niet de eerste keer dat ik een deur sloot. Maar het was de laatste.
