Een eenvoudig maar vredig leven
Vanaf die dag woonde ze in een klein kamertje naast de moskee. Er was noch rijkdom noch comfort, maar een vrede die tot dan toe onbekend was.
Haar man verhief nooit zijn stem. Hij vroeg altijd of het goed met haar ging, zorgde ervoor dat ze zich veilig voelde. Elke avond vertelde hij haar met ontroerende precisie over zijn dag: de kleur van de lucht bij schemering, de geur van de bomen, de gezichten van de mensen die hij ontmoette.
Voor het eerst voelde ze zich noch verborgen noch beschaamd.
Maanden gingen voorbij.
Op een dag, op de markt, ving de vader een gesprek op dat hem verontrustte. Er werd gesproken over een mysterieuze man die regelmatig grote sommen geld aan de armen gaf, terwijl hij zelf in extreme eenvoud leefde. Er werd gezegd dat hij afstand had gedaan van een belangrijke erfenis om te trouwen, niet uit interesse, maar uit principe.
De vader begreep plotseling wie het was. Zijn gezicht was leeg van zijn kleur.
Diezelfde avond ging hij naar hun huis.
Het was geen bedelaar die de deur voor hem opende, maar een rechtopstaande, kalme man, eenvoudig gekleed, met discrete elegantie. Aan zijn arm stond zijn blinde dochter. Ze stond rechtop, sereen. Er was geen angst op zijn gezicht te zien.
Ze vertrouwde vol vertrouwen op haar man—een vertrouwen dat ze nog nooit eerder had ervaren.
De Waarheid Onthuld
« Ik ben niet arm, » zei de man met een kalme stem. Ik koos er gewoon voor om bescheiden te leven. Ik zocht iemand die vanuit het hart kon kijken. En ik heb het gevonden.
De vader probeerde te spreken, maar zijn dochter liep hem voor.
« Je behandelde me altijd als een vloek, » zei ze zacht. Toch was het mijn blindheid die me leerde de ware waarde van mensen te herkennen.
De vader stond roerloos, niet in staat een woord uit te brengen.
Voor het eerst begreep hij dat degene die hij had afgewezen de enige was die echt duidelijk had gezien.
