Elk instinct zei Noah dat hij moest vertrekken.

Bemoei je er niet mee.
Zo beginnen problemen.

Maar toen het meisje opkeek, herkende Noah de leegte in haar ogen.

Hij had die blik eerder gezien.

De blik van iemand die opgeeft.

« Hé, » zei hij zacht. « Gaat het wel? »

Het meisje schrok.

« Wie ben jij? »

« Mijn naam is Noah. Waarom ben je buiten? »

Ze slikte, haar stem nauwelijks hoorbaar.

« Ik ben Emma. Ik wilde de sneeuw zien. De deur ging achter me dicht. Ik ken de code niet. »

Ze snoof.

« Mijn vader is weg tot morgenochtend. »

Noah wierp een blik op het huis.

Elk raam was donker.

Een keuze met gevolgen

Noah keek op het oude digitale horloge dat hij weken eerder had gevonden.

22:18 uur.

De ochtend was nog ver weg.

En Emma had daar geen tijd voor.