Mijn aandoening was duidelijk, zwart-wit. Ik zou de lening rechtstreeks met de bank aflossen — geen geld aan Marianne, geen overboeking naar Ethan — maar alleen als ze een notariële overeenkomst ondertekenden in drie punten: ten eerste gaf Marianne onder ede toe dat ze mij bij Linda thuis had achtergelaten zonder mij enige steun te geven; ten tweede beloofde Ethan mij elke betaalde dollar terug te betalen, met automatische loonbeslag in geval van wanbetaling; Ten derde stemden beiden ermee in samen te werken aan elk onderzoek naar fraude met betrekking tot de lening en de aanvraag tot terugbetaling.
Marianne’s ogen werden vochtig. « Elena, het is vernederend. »
« Dat klopt, » antwoordde ik kalm. « Linda heeft alles betaald. En Ethan heeft je in die situatie gebracht. »
Ethan schoof de papieren terug. « Ik zal geen bekentenis ondertekenen. »
« Het is er geen van, » zei de advocaat. « Het is een civiele overeenkomst en een feitelijke verklaring. »
« Ze straft ons, » zei Ethan. « Ze is jaloers. »
Ik dacht aan Linda, die het avondeten kookte terwijl ik studeerde, aan al die stille offers. Ik was niet jaloers. Ik was gewoon moe van het uitwisselen zijn.
« Ik stel regels, » zei ik. « Dat is wat volwassenen doen. »
De advocaat keerde terug naar het gesprek. Hij bevestigde mijn identiteit, markeerde het verzoek als frauduleus, vroeg om een verbeterde blokkade en het bewaren van bewijs. Toen hij ophing, stond Ethan abrupt op.
« Heel goed, » spuugde hij. « Ik red me wel anders. »
Die avond lichtte mijn telefoon op met meldingen: creditcardaanvraag, adreswijziging, bankconsultatie. Iemand had mijn sofinummer. Ik heb direct mijn krediet bevroren, contact opgenomen met de relevante organisaties en een melding gedaan van identiteitsdiefstal. Ik heb al het bewijs doorgestuurd naar de advocaat.
De volgende ochtend belde Marianne me huilend. « Ethan zegt dat je hem probeert te vernietigen. »
« Hij probeert mijn identiteit te gebruiken, » antwoordde ik. « Wist je dat? »
« Nee… Fluisterde ze.
« Je hebt het niet gevraagd, » zei ik, zachter dan ik had gedacht.
Twee dagen later zagen we elkaar weer, zonder Ethan. Marianne leek ouder, kwetsbaarder. Hij weigerde iets te ondertekenen. « Hij zegt dat hij faillissement gaat aanvragen, » fluisterde ze. « Hij zegt dat je harteloos bent. »
« Ik ben niet harteloos, » antwoordde ik. « Ik ben voorzichtig. »
De advocaat stelde een pragmatische oplossing voor: onmiddellijk de inbeslagname stoppen, onderhandelen over een aanpassing van de lening en officieel een klacht indienen wegens fraude in verband met de poging tot terugbetaling en identiteitsdiefstal. Marianne’s huis beschermen betekende niet dat je Ethan beschermde tegen zijn daden.
Marianne slikte haar speeksel door. « Als je dat doet… » Wil je ooit weer met me praten? » »
Ik keek lang naar haar. « Ik weet het niet, » antwoordde ik eerlijk. « Maar ik laat je niet je huis verliezen omdat Ethan ermee heeft gespeeld. »
Ze ondertekende de verklaring met een trillende hand. Daarna een toezegging om mee te werken aan elk onderzoek.
Op weg naar buiten waarschuwde de advocaat me: « Als je broer blijft escaleren, moet hij misschien verder gaan — strafrechtelijke klacht, beschermingsbevel. »
Ik knikte. Ik had één essentieel ding begrepen: de lening was slechts een symptoom. Ethan was het echte gevaar.
