De wereld heeft geen toespraken over mededogen nodig. Het heeft meer rustige oefening nodig, consistent en zonder applaus. Een simpele vlucht kan je iets leren wat je nooit zult vergeten.
Ik denk vaak aan deze vrouw. Ik weet haar naam of haar doel niet, maar haar aanwezigheid heeft me veranderd. Ze heeft me niet berispt. Ze zette gewoon door – en herinnerde me eraan dat het deel van menselijkheid is om elkaar te zien.
Te vaak zeggen we: « Het is niet mijn probleem » als we moe of egocentrisch zijn. Dat zei ik ook. Maar misschien betekent mens zijn dat je iemands probleem in zekere zin als je eigen ziet. Vriendelijkheid is niet optioneel – het is verantwoordelijkheid.
Elke volgende vlucht was anders. Ik zie een nerveuze passagier die voor het eerst vliegt, een uitgeputte ouder die de peuter kalmeert, een ouder echtpaar dat de gate controleert. Ik zie ze. En als ik ze zie, zie ik de persoon die ik wil zijn.
Echt comfort draait niet om het achteruitleggen van de stoel. Het bestaat eruit iemands reis makkelijker te maken. Empathie is geen zwakte – het is iets dat ons menselijk maakt.
Deze stille vlucht heeft me meer geleerd dan welk boek of seminar dan ook. Het leven draait niet om er sneller komen. Het gaat over hoe we omgaan met degenen die naast ons reizen.
Ze liet me zien dat vriendelijkheid niet luid hoeft te zijn om ertoe te doen. Soms is het genoeg om gewoon niet achterover te leunen. En soms is deze kleine keuze genoeg om de last van onverschilligheid te dragen – al is het maar voor even.
